بررسی جواز استعمال سُبحه (تسبیح) در شمارش اذکار بر اساس فقه مقارن
نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
طلبه مدرسه علمیه امام حسن مجتبی حوزه علمیه تهران (شفق)- کارشناسی فقه و حقوق دانشگاه ادیان و مذاهب
چکیده
هدف حقیقی خلقت آدمیان، معرفت و عبادت پروردگار عالم بیان شده است و کریمه مبارکه وَ ما خَلَقْتُ الْجِنَّ وَ الْإِنْسَ إِلاَّ لِیعْبُدُونِ (جن و انسان برای پرستش خدای سبحان آفریده شده‌اند). قطعا برای تحقق این هدف ارشاد و هدایت معبود ضرورت دارد.شارع مقدس برای آدمیان معتقد به دین صحیح، احکام و آداب و اعمال عبادی مخصوصی را تعیین نموده است که چگونگی انجام آن توسط پیامبران، امامان و در عصر غیبت از سوی فقهاء تبیین می‌شود. ذکر و چگونگی ادای آن نیز یکی از مصادیق پرستش و اطاعت است که در دین مبین اسلام از اهمیت بسیار بالا برخوردار است.
این پژوهش با روش توصیفی – تحلیلی و شیوه کتابخانه‌ای در راستای رسیدن به پاسخ این پرسش که استعمال سُبحه (تسبیح) برای شمارش ذکر و ... دارای چه حکمی می‌باشد، به بررسی نظرات فقهی مذاهب اسلامی در خصوص استعمال سُبحه (تسبیح) در انجام و شمارش اذکار و اوراد سامان یافته و به این نتیجه رسیده است استعمال سبحه نه تنها جایز بلکه در اولویت قرار دارد و بدعت دانستن آن از سوی وهابیت فاقد استناد قرآنی و روایی می‌باشد.
این پژوهش با روش توصیفی – تحلیلی و شیوه کتابخانه‌ای در راستای رسیدن به پاسخ این پرسش که استعمال سُبحه (تسبیح) برای شمارش ذکر و ... دارای چه حکمی می‌باشد، به بررسی نظرات فقهی مذاهب اسلامی در خصوص استعمال سُبحه (تسبیح) در انجام و شمارش اذکار و اوراد سامان یافته و به این نتیجه رسیده است استعمال سبحه نه تنها جایز بلکه در اولویت قرار دارد و بدعت دانستن آن از سوی وهابیت فاقد استناد قرآنی و روایی می‌باشد.
کلیدواژه‌ها
)