دانشجوی دکتری فقه مقارن مجتمع عالی فقه جامعة المصطفی العالمیة
چکیده
در این مقاله اسباب تحریم نکاح از دیدگاه فقه اهل بیت( و فقه حنفیه بحث شده است. منظور از اسباب تحریم نکاح، زنانی هستند که وجود آنها در نکاح مانع صحت نکاح است این حرمت و عدم جواز ممکن است، دائمی یا موقت باشد.، در حرمت موقت، هرگاه صفت که موجب تحریم گشته زائل گردد زن بر مرد حلال میشود.
حرمت ابدی به صورت کلی به سه دستهی نسب، مصاهره و رضاع، تقسیم میشود. حرمت نسبی و مصاهرهی (سببی) در فقه دو مذهب مورد اتفاق است، با این که اصل حرمت رضاعی مورد پذیرش و اتفاق فقهای دو مذهب ولی نسبت به شرایط رضاع که میتوان موجب حرمت گردد اختلاف نظر دارند، فقهای امامیه نسبت به تحقق رضاع شروطی را معتبر میشمارند در پیوست آن چند نظریه در این زمینه پدید آمده است. فقها حنفی مسمی رضاع و رسیدن شیر به حلق بچه سبب حرمت رضاعی میدانند.
شرایط حرمت ربیبه در هردو فقه یکسان است در برخی موارد بین امامیه و احناف اختلاف وجود دارد. نظر و لمس و تقبیل زن،از دیدگاه امامیه موجب حرمت نمیشود. اما احناف این سه را مانند دخول و موجب حرمت ربیبه میدانند.
جمع بین زوجه با عمه یا با خاله در فقه حنفیه مطلقا جایز نیست ودر فقه امامیه جمع بین زوجه با عمه یا با خاله فقط در یک صورت جایز نیست وآن در صورتی است که بدون اذن از عمه و یا خاله با دختر برادر و یا با دختر خواهر ازدواج بکند.